İşte şimdi de pazar akşamına yakışmayan bir yazı..

Şu hayatta, en çok beklemediğin anda, beklemediğin kişiden yediğin laf/kazık ağır gelir..

Fedakarlık dediğin şey sadece senin içindir, sen yaparsın adını sen fedakarlık koyarsın, karşındaki içinse bu hiçbir şeydir, asla anlamaz, boşa yaparsın..

İnsan, karşısındakini görmek istediği gibi gördüğü sürece salaktır, o iyidir, o bla bla geyikleri kendini kandırmaktan başka bir şey değildir..

Birilerine yardım ettiğin, yanında olduğun sürece sevileceksen, hiç sevilme daha iyidir.. En azından bir defa yanında olamadığında tonla laf işitmemiş olursun..

Seni , senden başka kimse anlamaz, anlatsan da anlamaz, dinlese de anlamaz..

Senin kadar kimse sevinemez, kimse de üzülemez.. Duygularını paylaşamazsın, kendin yaşarsın..

En iyi ben tanırım dediğin bile, bir gün, düşündüğünün tersi laf edersen, tanımadığın bir insan haline dönüşebilir, içinden çıkan bambaşka karaktere hayretle bakarsın..

Bir de yaralar iyileşmez, sarfedilen sözler geri gelmez, insanlar affetmez.. Unutmaz, unutturmaz..

Ayrıca ; insan nankördür, insan bencildir..