Yine...

Yine yazamayalı cok olmus, kelimelerimi icimde saklamaya başladıgımdan beri, blog bombos...

Hayat devam ediyor.

Bunca zamandan sonra; özlem aynı.

Hayat devam ediyor, korkular artıyor.

Kaybetmekten artık daha cok korkuyorum, çünkü kaybettiklerimle imtihanımdan ögrendigim, giden geri gelmiyor.

Kelimeler yarım kalıyor, fotoğraflar eskiyor, cümleler unutuluyor, sesini duymak istediğinde elinde sadece videolar kalıyor.

Telefon yedekleme bile mühim hale geliyor, eski yazısmalarım gitmesin korkusu basıyor.

Sorular havada asılı kalıyor, ona sorsam ne derdi acaba bilmeceleri baslıyor.

O olsaydı, o görseydi, o bilseydi ve daha niceleri derin bir nefes aldıktan sonra sessizliğe kavusuyor.

Simdilik boyle,

Sevgiler

Mili

Koca bir yil...

Soylerlerdi hep, ya da okurdum kitaplarda...

Baban gidince kolun kanadin gider, siginacak dagin gider... 

Bence eksik soylemisler. Baban gidince en yakin arkadasin, sirdasin gider. Sabah seni Prensesim diye uyandiran canin, derdin varsa akil veren dostun, biseylere kizip paylasmak istedigin, gücün yetmeyince yetis demek icin aradigin super kahramanin gider, o bunu kesin bilir dedigin, Ba-baaaa ile baslayan sorularin gider.

Koca bir yil gecti, firtinalarla, kolsuz kanatsiz...

Itiraf etmedim hic, kendime bile.

Onu istedigi gibi, hep soyledigi ve öğrettigi gibi olsun dedim. Dimdik duracaksin hayatta derdi hep.. Kuyrugu dik tutacaksin.

Gittigi yerden belki gorur, duyar hisseder diye; hep dik durdum.

Dusuncelerimden, gozyaslarimdan olabildigince kacarak gecti o bir yil...
Ama elime birsey gecmedi.

Cok ugrastim, ondan kalanlari onun gibi devam ettirmek icin, gucum bazisina yetti, bazisina yetmedi.

Ondan sonra biseyleri degistireyim istedim, cabaladim en azindan... Ne yaparsam yapayim kendimden baska hicbir seyi degistiremedim.

Onun yerini hicbir sey dolduramazdi ama onun gibi yaparsam gozu arkada kalmaz dedim, bu sefer de ne o tarafa yettim ne kendime, iki arada bir derede, bir saga bir sola savruluverdim...

Şimdi; yola devam etmeye çalışıyor, Onsuz kalmayı öğrenmeye çalışıyorum.

Çok düşünüyorum, az konuşuyorum.

Çok özlüyorum, söyleyemiyorum.

Fotoğraflarımıza bakıyorum, kıymetini bildiğimiz ne çok ne güzel günümüz var, bir yandan bugüne bakıyorum ne çok yarım kalan...

Onsuz eksik olan...

Hayat öğretiyor, ben öğreniyorum... 

8

Aci gecmiyor.

Ozlem gecmiyor.

Kayiplarin ardindan.. Tarihe notum olsun, ilk gunku gibi hersey...

Zaman oylece duruyor..

Geçen yıl bugun.

Geçen yıl bugün, Cumhuriyet Bayramında, Nice ' teydik.

Bir yıl sonra ne düşünüp ne hissedeceğimden habersiz... Kocaman gülümseyen bir ben, yanımda onlar...

Hayat ne mutlu, ne güzelmiş...

Şimdi biri eksik.. Kocaman bir bosluk.

Artık eskisi gibi gülümseyemiyorum...

Alt üst.

Nisandan bu yana, hersey alt üst.

Ev, iş, dostlar, arkadaşlar, planlar, hayaller, gerçekler...

Herşey.

Neyin nerede olduğunu bilmediğim, bazen de bakmadıgım bir durum.

Bir insanın eksikliği bu kadar mı cok seyi değiştirir?
Yasamayan bilmiyor ama evet, degistirir.

Tökezliyorum. İleri bakıp adım atayım diyorum, bambaşka bir yerde tekrar ayagım takılıyor.

Yürümeyi ögrenmek gibi alısmak.

Öyle hemen olmuyor.

Her an elime telefonu alıp birşey sormak istiyorum. Su söyle oldu ne yapayım diyemiyorum, sen olsaydın ne yapardın soramıyorum.

-Muş gibi yapmak bir cozum mesela. O varmıs gibi yapıyorum.

Büyüyorum, özlüyorum, düşüyorum, kalkıyorum.

Nisandan bu yana herşey alt üst.

Dğişmeyen tek şey, ben hala içime konuşuyorum...

Eylul

Cok severdim Eylul ayini...

Once senin sonra benim dogum gunum, yenilenirdik her Eylul...

Hep guzel dileklerle...

Bu yil sensiz geldi Eylul, sensiz gecti 17si.

Tum gun huysuz, gozler dolu dolu...

Dokunmadan da akti yaslar.

Mezarina yediverenler diktik. Dogum gunu hediyen gullerin, bugun pastani ufle isterdim...

Hissediyor musun bilmiyorum, Nisandan bu yana, hayat sensiz zor. Eylul ise hepsinden zor...

Gecen yil pastamizi birlikte ufledigimizdeki dilegim, 'daha nice mutlu yil, birlikte!' idi.

Simdi yoksun, cok sey eksik...

Hala alisamiyor, inanamiyorum.

Olum hep zamansiz, hep ani, tabi ki. 

Ama seninki bir baska sanki...

Nolur

Bu gune notum da burda dursun.

Saygi hem kendine, hem karsindakine, hem cevrene olmali...

Saygi duydugun kadar bulundugun ortama ait olur, gelecegini sekillendirirsin bence...

Saygi önemli, saygi zor...

Sevgiler