Baban gidince kolun kanadin gider, siginacak dagin gider...
Bence eksik soylemisler. Baban gidince en yakin arkadasin, sirdasin gider. Sabah seni Prensesim diye uyandiran canin, derdin varsa akil veren dostun, biseylere kizip paylasmak istedigin, gücün yetmeyince yetis demek icin aradigin super kahramanin gider, o bunu kesin bilir dedigin, Ba-baaaa ile baslayan sorularin gider.
Koca bir yil gecti, firtinalarla, kolsuz kanatsiz...
Itiraf etmedim hic, kendime bile.
Onu istedigi gibi, hep soyledigi ve öğrettigi gibi olsun dedim. Dimdik duracaksin hayatta derdi hep.. Kuyrugu dik tutacaksin.
Gittigi yerden belki gorur, duyar hisseder diye; hep dik durdum.
Dusuncelerimden, gozyaslarimdan olabildigince kacarak gecti o bir yil...
Ama elime birsey gecmedi.
Ama elime birsey gecmedi.
Cok ugrastim, ondan kalanlari onun gibi devam ettirmek icin, gucum bazisina yetti, bazisina yetmedi.
Ondan sonra biseyleri degistireyim istedim, cabaladim en azindan... Ne yaparsam yapayim kendimden baska hicbir seyi degistiremedim.
Onun yerini hicbir sey dolduramazdi ama onun gibi yaparsam gozu arkada kalmaz dedim, bu sefer de ne o tarafa yettim ne kendime, iki arada bir derede, bir saga bir sola savruluverdim...
Şimdi; yola devam etmeye çalışıyor, Onsuz kalmayı öğrenmeye çalışıyorum.
Çok düşünüyorum, az konuşuyorum.
Çok özlüyorum, söyleyemiyorum.
Fotoğraflarımıza bakıyorum, kıymetini bildiğimiz ne çok ne güzel günümüz var, bir yandan bugüne bakıyorum ne çok yarım kalan...
Onsuz eksik olan...
Hayat öğretiyor, ben öğreniyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder