Yaş 35, yolun yarısı...
Ömrün ortası mı bilinmez ama hayatımın değiştiği, büyüdüğüm yaşım.
En büyük korkumla yüzleştiğim, beni bu dünyada en çok seven, olduğum gibi kabul eden erkeği alıp giden yaşım...
Arkamdaki dağım,
En çok karışıp, en çok mızmızlandığım,
İlk aşkım, en kıymetlim, çok sevdiğim,
Herşeyden kıskandığım,
Bakışımla anlaştığım adam...
Babam...
En büyük kaybım, en büyük gözyaşım,
Acı dolu Nisan sabahım...
Yaş 35, yolun yarısı, belki ömrümün ortası,
Yıllar geçse de hep böyle hatırlayacağım, 35 yaş benim büyüdüğüm yaşım...
OTUZ BEŞ YAŞ ŞİİRİ
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?
Neylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.
Cahit Sıtkı Tarancı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder