Mecburi ortamlar, yarı kalıcı sakinleri ve yağmur

Yağmurlu hafta sonu, yorgunluğumu, üzüntülerimi damlalarıyla sildi götürdü.
Özlediğim Monica Mollina şarkıları ise ruhumu tamir etti tüm haftasonu, yavaş yavaş, ağır ama emin adımlarla..

Başımı kaldıracak gücü bulamazken, mecburi ortamlarımın yarı kalıcı sakinleri beni görmek istedikleri gibi değil, olması ve görülmesi gerektiği gibi gördüler.. Tanıdılar mı bilmiyorum, önemli de olduğunu düşünmüyorum.. Samimi olduklarına inancım olsaydı şayet, duyacakları farklı olurdu..

Ben geçen hafta aslında bedenim ve ruhumla farklı mekanlarda yaşadım, ikisi birbirinden farklı yerlerdeydi.. Bilmiyorum iyi miydi, değil miydi ama, olması gerektiği gibiydi..

Olunması gereken ortamlarda, sadece konuşulması gerekenleri konuşma oyunu benim yazılı senaryomun provasıydı sanki..  Replikleri binlerce defa okunmuş, inandırıcılıktan uzak.. Ben kendi cümlelerimi ezberden tekrarladım, ezbere bildiğim cevapları aldım..

Gerçek benle uzun uzun konuştuk tüm sessizliklerde, o olması gerekenlerı söyledi, ben uyguladım..  Ruhumun olduğu yerlerde ise, bahçelerden kır çiçekleri papatyalar topladım.. Kararlar aldım, uygulamaya başladım..

Gereksiz tasalarla, mecburi ortamlarla, yarı kalıcı sakinleriyle yormasın istedim hayat, aynı dili konuşmadıklarımın sesi duyulmasın istedim, duyacaklarım iç mevsimime müdahale etmesin, ritmi bozulmasın dedim..

Kalabalık ve karmaşadan uzak , sade mekanlarda, elimdeki kır çiçeklerim içimden geçenler olsun, her dokunduğumda gerçek olacak umudum olsun istedim..

Ben umudumu - kır çiçeklerimi hiç kaybetmedim..