Farkinda olmadan buyumusum aslinda.
Elim telefona gidiyor... Cok özledim, cok anlatasim, fotograf gönderesim var.
Gidenin ardindan bakmak, kalakalmak cok zor.
Yeri dolmayan insanlar tanidim, yeri dolmayan baglar kurdum hep, öyle güzel paylastim, öyle cok sevdim, sevildim...
Simdi onlar gidince, eksikliklerini hissetmek cok zor... Alisamiyorum. Zaten alismak da istemiyorum. Dolmasin onlarin yeri, hep zor olsun.
Hele bir de bunlardan biri en yakin arkadasim, babamsa..
Özlemin, gözyasimin karsiligi bir tek o olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder